Ze vraagt zich af waar dat irritante gevoel vandaan komt.
“Er komt niets uit mijn handen terwijl ik continu bezig ben.”
Ik zit aan de grote tafel met een bevriende ondernemer, pratend over werk en het leven.
Ze kijkt naar buiten waar een waterig zonnetje het onderspit delft op deze grijze dag.
Het is zo’n groot verschil met de eerste lockdown. Toen was er de schok, maar er waren ook mooie momenten; dagelijks lunchen in de zon met dierbaren. De trein denderde niet langer door maar stond abrupt stil. Er was opeens meer tijd en aandacht voor elkaar. Een optimistisch gevoel overheerste; we zetten onze schouders eronder, straks is alles weer normaal.
Niet meer normaal
En dan nu…
Grijs, guur, januari weer.
Een tweede lockdown, de verandering blijkt blijvend.
Onze vrijheid verder ingeperkt met een avondklok.
Een horizon die keer op keer verschuift.
Met meer onzekerheden en meer verantwoordelijkheden.
Als je blijft leven alsof morgen alles weer normaal is dan dendert je leven door met werk, kinderen, minder tijd voor bezinning en juist meer stress.
Of sta je juist stand-by, een soort van apathisch wachtend op betere tijden.
Rouwproces
Ik kijk haar aan en zeg: “Zodra je inziet dat ‘normaal’ er niet meer is, dat je niet meer terug kunt, ga je door een rouwproces. Dat hoort erbij.”
Ik hoor het mezelf zeggen, dat ik daar niet eerder aan gedacht heb! Ik sta op en loop naar de boekenkast, op zoek naar een boek van Kübler-Ross: Levenslessen. Voor haar bruikbare model over het verwerken van een verlies.
Kübler-Ross definieerde vijf stadia van rouw: Ontkenning, Boosheid, Onderhandelen, Verdriet, Aanvaarding. Het raakt me weer hoe goed en bruikbaar het model is. Niet alleen bij de dood van een geliefde maar ook bij een reorganisatie, scheiding óf een pandemie.
Massaal gaan we door deze stadia heen. Denk maar aan de ontkenning van de ernst van de situatie in de eerste lockdown; of zoals nu dat je geen corona nieuws meer wil horen. Of de boosheid die er is in gesprekken en die je ziet in demonstraties. Tot een gekke vorm van onderhandelen: als ik me keurig aan de regels hou, mag ik best twee gasten uitnodigen, toch? Of denk aan het verdriet dat je voelt als je kijkt naar eenzame ouderen of kinderen.
Het is fijn dat al die emoties een kader krijgen met dit model. Dat het logisch is wat je voelt.
Het is niet gek dat dat er niets uit je handen komt; je verwerkt een verlies, of je het wil of niet en dat kost tijd, aandacht en energie. Ook zonder dat je je er bewust van bent.
Wat kun je doen?
Juist nu je zo druk bent, of juist te weinig te doen hebt, is zelfzorg belangrijker dan ooit.
Zorg voor een goed dagritme, neem pauzes, eet gezond, ga op tijd naar bed, zorg dat je buiten komt, doe iedere dag iets waar je blij van wordt, blijf sporten, en schrijf iedere avond.
Dat klinkt simpel maar the devil is in the details. Dus veranker deze momenten, maak nieuwe rituelen voor jezelf. Weet wat je nodig hebt en blijf alert of het voor je werkt of dat je het weer anders moet doen.
Praat erover
Praat over hoe het met je gaat, hoe je je voelt, liefst 1x per week met een dierbaar iemand.
Of bel mij voor een vertrouwelijk gesprek over de grotere onderwerpen.
Gun jezelf dat moment van rust, reflectie en vertrouwen. Online of live, er is ruimte genoeg hier en ik zorg dat ik max. 1 afspraak per dag maak. Mail me nu via deze link.
Hartelijke groet,
Inge-Lize
Stresspreventie en burn-out-interventie
Mijn praktijk ligt op een prachtige plek, in het groen, langs de Amstel. Uitstekend bereikbaar en makkelijk parkeren op een kwartier rijden van Amsterdam.