Gedreven is hij, grenzen voelt hij niet.
Reed met 120 km per uur achterop een vrachtwagen.
Hij was in slaap gevallen…
Dus nu zit hij tegenover me.
Neemt een slok thee en kijkt me aan.
Zelden zag ik zoveel warmte én ongeduld in iemands blik.
“Ik kan niet stilzitten, ben altijd bezig, ik wil iets doen.”
“Pas als ik een marathon loop, denk ik nergens aan.”
“Als ik die reset-oefeningen van jou doe, wordt het juist druk in mijn hoofd.”
“Poppen er alleen maar meer gedachten op.”
Ik kijk hem aan en grinnik.
Begrijp zijn verwarring.
Het is het verschil tussen denken aan niets of één ding geconcentreerd doen.
Het werkt allebei, maar ze zijn totaal anders.
Bij concentratie forceer je alle gedachten aan de kant.
Bij stilte lossen alle gedachten langzaam maar zeker op.
Van beide word je helder en krijg je energie.
Máár… stilte is onmisbaar.
Als je je energie enkel haalt uit actie en nooit rust en verstilling zoekt, kan je jezelf steeds verder opjagen.
Stilte heb je nodig om te kunnen voelen hoe je je werkelijk voelt.
Stil zijn en dat wat je voelt toelaten, is pure zelfbescherming.
Je vermoeidheid toelaten en niet langer ontkennen, maar er naar handelen.
Dat vraagt lef, juist als je gedreven bent. Doorgaan is makkelijker dan stilstaan en luisteren naar al die oppoppende gedachten.
Hij schrijft in zijn boekje en ik kijk even naar buiten.
Een koolmeesje wipt van de knotwilg naar het hek.
Hij slaat voldaan zijn boekje dicht en kijkt me ongeduldig aan.
Hartelijke groet,
Inge-Lize
Stresspreventie en burn-out-interventie
Mijn praktijk ligt net onder Amsterdam, je kunt er makkelijk parkeren, vijf minuten rijden vanaf de A2.