Nietsvermoedend organiseer ik een avond over spanning en stress. We zitten aan tafel met een kleine groep bekenden. Toch voelt het wat ongemakkelijk. Koudwatervrees voor het onderwerp, denk ik en ik ga van start. Ik leg uit dat ik op deze avond graag wil luisteren naar welke woorden iedereen gebruikt als je over stress praat, om die te gebruiken op mijn site. Ik zal zelf beginnen.
Ik kijk naar de eerste vraag: Waar heb ik last van als ik stress heb, wat merk ik? Ik kijk de tafel rond, haal adem en begin: “Als ik gestrest ben heb ik continu het gevoel dat ik achter de feiten aanren, heb ik kramp in mijn buik, luister ik slecht, … ”
De avond komt op gang, we herkennen onszelf in elkaars verhalen.
Er ontstaat een sfeer waarin we durven uit te spreken wat je normaal niet zomaar vertelt: iedereen blijkt in periodes van stress te worstelen met gevoelens van eenzaamheid en verantwoordelijkheid. Juist terwijl je behoefte hebt aan contact, lukt het niet om contact met anderen te maken. Het zijn de periodes waarin je je niet in staat voelt dat eenzame gevoel te doorbreken.
En het zijn bepaald geen eenzame types aan die tafel. Allemaal goede banen, gezinnen, sociale netwerken, gevulde agenda’s.
Weken later herinnerde iemand me er onverwacht aan hoe bijzonder die avond was. Dat ze nog vaak over die avond verteld had. Ook zelf dacht ik er vaak met een warm gevoel aan terug. Hoe we van het praten over stress en eenzaamheid naar verbinding gingen.
Niet zo gek. De Noorse filosoof Lars Svendsen omschrijft in ‘A philosophy of Loneliness’ eenzaamheid als volgt: “eenzaamheid is een pijn die ons duidelijk maakt dat onze behoefte aan verbinding met anderen niet vervuld is.” We zijn door social media hypersociaal geworden. We zijn continu digitaal verbonden met elkaar. Maar het verlangen naar verbinding wordt daarmee niet vervuld.
Paradoxaal genoeg ontstond dus die avond een gevoel van verbinding terwijl we praatten over eenzaamheid. Zonder opzet voldeed die avond aan alle randvoorwaarden om verbinding te voelen: we vertelden over onze gedachten, gevoelens en wat ons bezighield. We zaten in een prettige omgeving en we luisterden naar elkaars verhalen. Zo simpel kan het zijn.
Als we kwetsbaar durven te zijn.
Durven praten over waar het echt om draait.
Durven delen waar je mee worstelt, zonder het weg te lachen.
Hoe lastig.
Dit delicate evenwicht.
Hartelijke groet,
Inge-Lize
Stresspreventie en burn-out-interventie
Mijn praktijk ligt net onder Amsterdam, je kunt er makkelijk parkeren, vijf minuten rijden vanaf de A2.