Het zacht tikkende geluid van vallende hageltjes op het aanrecht verstoort de stilte …Dat doe ik wel even… ik hoor het mezelf zo vaak zeggen. Als je veel plannen en veel energie hebt dan ga je makkelijk door. En als je niet oppast buffel je makkelijk te ver door, ik wel tenminste.
Maar HÓÉ herken je dat moment waarop doorgaan niet langer de beste optie is? Waarop je beter toe kan geven aan dat nare vermoeide gevoel? Voordat het te laat is en je een one-way ticket naar de Cariben wil? De excessen zijn makkelijk waarneembaar, overlopen van energie tegenover algehele malaise, dat herkennen we allemaal wel. Maar dan is het eigenlijk al te laat. Juist het gebied daar tussenin is interessant; hoe herken je de eerste haarscheurtjes in het leven van alle dag? Dat moment waarop bijsturen nog eenvoudig is en bestaat uit een keer op tijd naar bed en een bezoek aan de sauna in plaats van dat ticket.
En zo vond ik mezelf dus terug, aan het aanrecht om elf uur ’s avonds. Met een dik beboterde boterham met hagelslag…
Trek in zoet op rare momenten. Dat is zo’n haarscheurtje voor mij. Of veel zin in koffie hebben is ook een signaal. Of moeilijk uit mijn woorden komen. Of mezelf stoten. Of … er zijn talloze signalen die jij ook krijgt als je er op let. Ik heb er inmiddels een test in de vorm van een logboek van gemaakt van al die signalen. Herkenbare signalen voor als je ze wil zien.
Ik kijk naar het aanrecht, naar die hageltjes en realiseer ik me dat ik het even rustiger aan wil doen… Even niets moeten. En dat zit vooral tussen mijn oren. Deze week gá ik op tijd naar bed met de krant of een goed boek onder m’n arm. En morgen is mijn kinderdag, ik ga heerlijk met ze meedeinen, even slapen tussen de middag en vooral niet te veel willen. Die vuile was komt later wel….
Hartelijke groet,
Inge-Lize
Stresspreventie en burn-out-interventie
Mijn praktijk ligt net onder Amsterdam, je kunt er makkelijk parkeren, vijf minuten rijden vanaf de A2